Το έργο Toccata για πιάνο ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2016. Αποτελεί ένα σύνολο εικόνων, σκέψεων και διαθέσεων του συνθέτη, στενά συνδεδεμένων μεταξύ τους. Ουσιαστικά αντικατοπτρίζει μία συγκινησιακή φόρτιση του τελευταίου, χωρίς να υπάρχει αφετηρία ή τέλος. Πολλές φορές, οι σκέψεις αυτές συνδέονται μεταξύ τους σαν σε μία συνέχεια και άλλες φορές πάλι, παρεμβάλλονται απρόσμενα και βίαια αναμνήσεις, διακόπτοντας κάθε συνοχή και ειρμό.

Όλη η διάρθρωση του έργου αποτελεί μία αέναη μάχη συναισθημάτων, καθώς και μία προσπάθεια επιβολής καταστάσεων. Η οργή, έχοντας σύμμαχο την ένταση προσπαθεί να υπερνικήσει τη μελαγχολία με την αργή της διάθεση. Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στις δύο αυτές αντίρροπες καταστάσεις, που όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο: μνήμες από το παρελθόν. Η πρώτη είναι η θλίψη και η μελαγχολία για το ανεκπλήρωτο σε όλους τους τομείς και η δεύτερη του θυμού και της οργής που ξεσπάει ρυθμικά και αρμονικά, με απότομες αλλαγές στη δυναμική, διάφωνα διαστήματα και είναι αδύνατο να μετριάσει την ορμή της. Η εναλλαγή είναι φαινομενική και δεν αποτελεί διάλογο μεταξύ των δύο αντιπάλων, αλλά ο κάθε ένας κερδίζει χρόνο για να αναπληρώσει δυνάμεις και να επιτεθεί.  Η μάχη δεν ολοκληρώνεται ποτέ και δεν αναδεικνύεται κανένας νικητής.

Στο τέλος υπάρχει ένα «ίσως» λυτρωτικό ξέσπασμα της οργής που πριν γίνει αντιληπτό, επιστρέφει η μελαγχολία και κάνει εκ νέου αισθητή την παρουσία της. Η οργή μετατρέπεται σε θυμό που προσπαθεί να δραπετεύσει, ωστόσο πλέον ο ρυθμός έχει αλλάξει και έχει κουραστεί. Προβάλει μία τελευταία αντίσταση γνωρίζοντας ωστόσο τα μελλούμενα, και στη συνέχεια ηρεμεί…